de test

Toen ik gisterenavond mijn blog herlas, proefde ik mijn eigen frustratie. Frustratie wordt gevoed door het verschil in wat je zou willen en wat je percipieert als werkelijkheid. Maar om nou mn wensen, en dus het eisenpakket aan mijn studenten aan te passen, dat lijkt me niet juist. Ik ben er van overtuigd dat veilige anethesie aan minimumeisen moet voldoen en daar doe ik geen concessies aan. Dat moeten ze kunnen.

Dus geef ik vandaag mijn studenten een examen. Eens kijken wat ze weten en wat niet, wat ze begrijpen en wat niet.
Maar eerst het ochtend rapport. De eerst patient die besproken wordt heeft hypertensie, 200/110. Dat had ze toen ze de vorige keer op het programma stond ook al. Haar ok werd toen afgezegd en ze werd op anti-hypertensiva gezet. Helaas is anti hypertensieve therapietrouw hier nog belazerder dan in Nederland. Zo lang men er geen last van heeft, is er geen reden tot medische interventie, en ook als men er eigenlijk wel last van heeft is er nog geen reden tot medische interventie. Ik zie hier de te verwachten patienten met nare ulcers, vergevorderde tumoren en vreemde paralyses op het programma langskomen. Een dergelijke omgeving is zwaar weer voor een anti-hypertensiva beleid. Dus valt vandaag de patiente weer af.

De cardio patient is aan de beurt. Ik spits mn oren na de opmerkingen van mn voorgangers. Mitralisklep vervanging bij een man uit 1961, verder goed gezond. Er staat weinig op t anesthesievel geschreven (als in: asa 1, tm afstand 6 cm, malampati 1, verder niets, hmm ), ik ben benieuwd naar de pre-op diagnostiek. Straks eens op OK langslopen. De rest van de ochtendbespreking lever ik steeds meer en meer mijn mening over bepaalde casussen en probeer ze te linken naar de lesstof die we behandelen. Zodat ze snappen hoe praktijk en theorie aan elkaar gekoppeld zijn. Dit lijkt soms te werken, de ochtendbespreking wordt er wel in ieder geval een stuk leuker door.

Gelijk daarna geef ik het examen. Omstebeurt, verdeeld In twee groepen, zodat de andere helft naar OK kan om daar de handen uit de mouwen te steken. Dat werkt. We hebben geen klasruimte beschikbaar maar de omloopgang naast de ok’s, daar passen precies 8 stoelen achter elkaar in, dus dat is een mooie examenplek. Ware het niet dat er een (nederlands ! ) sterilisatieapparaat staat te blazen. Ze lijken er niet door gehinderd.
Hierna leen ik een set ok-kleren van een student (iedereen regelt zijn eigen ok-pakken, en als ok-schoeisel zijn witte kaplaarzen erg 2010). Ik ga een kijkje nemen op OK3, de cardio OK. Dr. Matasha geeft er zelf anesthesie, en de patient ligt al opgelijnd onder zeil. Er is zowaar intra-arteriele drukmeting, een cvl, en de perfusionisten zijn twee anethesiemedewerkers die een jaar naar Madras, India zijn gestuurd om het perfusievak te leren. Er is dus geinvesteerd in opleiding. De chirurg is een ervaren tanzaniaanse rot , die jarenlang in Harara, Zimbabwe heeft gewerkt, maar die op verzoek van de bisschop (sic) hier terug is gekomen naar zijn geboortegrond. Ik blader wat door de status van de patient: inderdaad severe rheumatic fever, en n klep oppervlak van 0.6-0.8 cm2. Lijkt me nou geen overdreven overbodige indicatiestelling. De man is verder goed gezond, een ideale casus om het op te leren. Cru, maar waar. Ik deel deze gedachte met Dr Matasha, en hij is zichtbaar blij met deze mening. Mijn voorgangers hebben hun mening dus laten blijken, en dat heeft m wat terughoudend gemaakt. Helaas zijn er geen pompen voor inotropie toediening, dat gaat door middel van een regelbare drip zo nodig. Ook is de isoflorane stuk, en wordt er met halothaan anethesie gegeven. Hmm. Ik laat zo tussen neus en lippen het idee vallen van leunen op opiaten, en even later kan de damp wat verminderd worden. Op dat ogenblik staan er welgeteld 18 man op Ok waarvan 10 aan onze kant van de bloed-hersenbarriere. En het is niet dat daar boven gemiddeld veel ruimte is. Ik hoop dat voor deze patient de natuur mild zal zijn en vertrek om de toetsen na te gaan kijken. Is het verantwoord, hier cardiochirurgie? Naar westerse standaarden natuurlijk niet. Maar we zijn hier niet in het westen, en dit is wat ze hebben. Wie ben ik..

De testscores varieren van 3,7 tot 9,3 met een tien als uitschieter. Gemiddeld een 7,02. Ik ben ‘niet ontevreden’. ;) . We bespreken de test, en ongeveer de helft heeft de zwangere vrouw met spinaal en misselijkheid omgebracht met atropine of adrenaline 10 mg. Spinaal, en hoe je complicaties daarbij op te lossen wordt het onderwerp voor donderdag. Want morgen is het hier onafhankelijkheidsdag, een feestdag. Ik zal het vieren met uitslapen, want dat rare om 0600 uur opstaan, daar ben ik nog niet aan gewend. Dat wordt nog wat in januari.. ;)