*zingt de boomtown rats*

Ik voel mn telefoon rammelen onder mn kussen. Hij fungeert hier ook als wekker. Half zeven in m’n vrije tijd. ‘Can somebody remind me why i’m doing this’? . Na deze misplaatste aanval van zelfmeelij sleep ik mezelf onder de douche, en vervrouw me. Totdat ik het huis uit wil stappen. Babu chacha de nachtwaker (-slaper) heeft vergeten het buitenhek van de deur te ontsluiten, en ik ben dus gevangen in eigen huis. Ik word over twintig minuten verwacht op de overdracht, en ben not amused. Er is maar een manier om mensen te vragen niet te laat te komen op les en overdracht, en dat is door zelf t goede voorbeeld geven. Ik roep en ik roep maar geen reactie uit de omgeving van het huis. Hmmm. Ik bel uiteindelijk Fortunata, onze huishoudelijke steun en toeverlaat uit haar bed, om me te komen bevrijden. Babu chacha ligt niet met een stroke in zn wachterspost zoals ik vreesde. Hij zit vrolijk een paar honderd meter verderop met n maatje van m onder de boom te recreeren. ‘Oops, vergeten’. Hij doet dit nog maar vier jaar. *zucht* Good personnel.. soooooooo hard to find ;).

Om twee minuten voor half 8 loop ik de overdrachtsruimte/recovery binnen. Dr. Matasha laat op zich wachten en vaag herinner ik me dat hij vorige week iets mompelde over verlof. Niemand weet ergens iets van, maar om kwart voor acht besluit ik dat t wachten lang genoeg heeft geduurd, en neem de leiding van t ochtendrapport in handen. Ik vraag ze duidelijk te ar-ti-cu-leren, en moet me vol concentreren om alles mee te krijgen. Waar ik vorige week nog wel eens een patient langs me heen liet glijden die wel erg langzaam-onduidelijk-zacht gepresenteerd werd, kan ik me dat nu niet veroorloven. Iedere patient heeft nog n pos-fiat nodig voor die dag, een van de redenen van t ochtend rapport. (Jup, op de dag zelf. Geen commentaar). En dat fiat geeft degene die t ochtendrapport doet. Ik dus vandaag.

M’n verbazing bereikt vandaag een nieuw hoogtepunt als een van de studenten serieus een patient wil laten afvallen van het programma omdat ze ongesteld is. Ik laat het hem eerst per ongeluk drie keer herhalen omdat ik denk hem verkeerd te begrijpen, maar dit is daadwerkelijk wat hij bedoelt. Klaarblijklijk is het in de districts hospitals usance om om deze redenen patienten te laten afvallen. Nu heb ik al veel drogredenen gehoord, maar dit slaat alles. Ik leg fijntjes uit dat dit niet geheel evidence based anesthesia is, en keur de patiente alsnog goed. Er vallen hier wel vaker patienten af, helaas. Een private patient, daar vangt al het personeel dat op die OK staat ingedeeld persoonlijk extra geld voor, ongeveer 6-12 euro pp per patient. Dat is veel voor hier. Een general patient, daar krijgen ze niets extra’s voor. Nou wordt dus regelmatig de sterilisatie wat gesaboteerd, of iets anders ( de ok indeling, whatever), zodat de private patienten eerder die dag aan de beurt komen en de general patients afvallen. N afkeurenswaardige praktijk. Het zijn niet de artsen, maar met name het meewerkend personeel die dit bewerkstelligen. Er valt hier nog wel wat te verbeteren..

De weekendoverdracht is net als bij ons lang op maandagmorgen, dus ik probeer het principe van elementair samenvatten te introduceren. Gelukkig begrijpt de eerste spreker niet wat ik bedoel en hij leest alle medicaties die gegeven zijnop, inclusief doeringen tot op twee cijfers achter de komma. Gelukkig, omdat ik er zo achter kom dat hier 3 dd 100 mg Diclofenac PO als normale postop pijnbestrijding wordt beschouwd. Dat lijkt me wat overdadig en schrijf voor later deze week het onderwerp pijnbestrijding en farmacologie, op t lesprogramma. De WHO-ladder zal ons wel een ochtend bezighouden denk ik zo.

Na het ochtenrapport begin ik de ochtendlessen over pediatrische anethesie, de basics, en ik kan gelijk de eerste ochtendpatient die voor een vpd shunt op de recovery wordt gelegd als voorbeeld nemen. Een jongetje van een jaar of wat met een dijk van een hydrocephalus. Nog nooit zo’n groot hoofd gezien op zo’n klein kindje. Ach arme. Hij is koud en hypoxisch en zeer lethargisch. Ik lecture over O2 consumptie en temperatuursregulatie en hoop dat er wat blijft hangen. Ik schreef t al eerder: de acceptatiedrempel is hier bijzonder laag, en de meesten lopen gelaten langs een dergelijk patientje heen, terwijl niemand naar hem omkijkt omdat er (nog) geen recoveryverpleegkundigen van dienst op de recovery zijn. En dat laatste, dat gelaten voorbijlopen, dat kan ik dan weer niet accepteren..

A.s. donderdag weer n examen. Ik ben hier tot vrijdag. Ik maak in de les duidelijk wat ik verwacht van wat ze weten, en weer valt me het grote verschil onderling in kennis op: de een vraagt me over PEEP, en de volgende denkt dat een patient met een zuurstof maskertje op zijn neus kunstmatig geventileerd / beademd wordt. Misschien een idee om de groep ook te gaan verdelen in niveau’s, zodat iedereen op eigen niveau bijgespijkerd kan worden. Ik laat t mijn opvolgers na als suggestie. Voor vanmiddag gaan we pedagogisch grote stappen maken. Life wild, dream big: PGO in Tanzania. Ik heb n casus over n twee jarige gemaakt met femur fractuur. dat komt hier namlijk regelmatig voor.

Wordt vervolgd, tot morgen..