Thursday, December 10, 2009

The day after

Het voelt als een maandag. Ook wanneer de wekker gaat, of beter, juist wanneer de wekker gaat. Half zeven, remind me why i'm doing this? De straten zijn echter al gevuld met veel mensen die lopend ergens naar toe gaan. Ik neem de comfy way: Bugando is gebouwd boven op een flinke heuvel, en om mn ochtendrapport nou bezweet en beplakt te beginnen, daar heb ik niet zoveel zin in. Dus wapper ik naar de eerste de beste taxi die langskomt (herkenbaar aan n wit nummerbord) en die levert me voor anderhalf euri voor de poort van t ziekenhuis af.

Het is een drukte van belang bij de poort, iedere bezoeker wordt gecontroleerd. Dat is, iedere zwarte bezoeker dan, want ik zeil iedere dag vrolijk naar binnen. Blank = arts, zo is dat hier. Het is al zo druk omdat het bezoekuur afloopt en de dagdienst begint. Jawel, bezoekuur: van 6 tot 8 uur 's ochtends! Wel erg praktisch voor de dagelijkse gang van zaken. En 's middags na 1600 na de middagoverdrachten zijn ze weer welkom.

Ik meld me op t ochtendrapport en bedenk me dat ik vergeten ben anti-mug te smeren. Een paar boosdoeners zweven al in de buurt en ik doe een niet geheel boedhistische moordpoging. Malaria is vervelender. De ok is niet geheel insectenvrij, vorige week nog een mot uit OK 3 gejaagd.

Het ochtendrapport is ontspannen: de vrije dag van gisteren zorgt niet voor een verhoogde caseload, dus tijd zat. De 'mitralisklep' van eergisteren leeft ook nog, hoewel hij gisteren terug op tafel moest wegens een bloeding. Nu lijkt hij goed te herstellen. De student-anesthesie medewerkers gebruiken termen als 'patient is doing fine, well, not fair' . Ik lanceer n leerpunt en leg uit dat vital signs niet uit meningen en ook niet uit alleen een bloeddruk bestaan, maar dat ze naar het gehele plaatje moeten kijken (en getallen presenteren). Ik vertrouw ze eerlijk gezegd nog niet als ze zeggen 'normal'. Er is al diverse malen gebleken dat sommigen van hen een andere mening over normaal hebben dan ik. Eens kijken hoe dat de volgende ochtendrapporten gaat.

Als complicatie een sectio met een cardiac arrest na 35-40 minuten na het zetten van de spinaal, op het moment dat het kind er uit werd gehaald. Pte was tot op dat moment nog cooperative en goed aanspreekbaar met geen respiratoire klachten, normale tensie, en geen bradycardien. Hmm, vreemd. Kan. Maar dat ze dan met een patiente gaan rijden naar de icu terwijl ze geen pols of bloeddruk hebben, dat vind ik dan wel weer gortig. Ze bleef nabloeden, en is gelijk weer terug gebracht, met wat ketamine (wonderspul hier) onder anesthesie, en de bloeding gestopt. Ze zal niet veel over meer hebben gehad, geschat bloedverlies 3500 cc. Vanmorgen helaas overleden. Wat nou die eerste hartstilstand veroorzaakte? Het verhaal van de anesthesieassistent is coherent, en hij is een van de beteren (9.3 op zn toets ;) ). Toch n hoog blok? Of halen we onze vrienden bezold en jarisch van stal?

Het is ieder geval een mooi aangrijpingspunt voor mijn les van vandaag, die gaat over spinaal anesthesie. Mn studenten zullen die vaak gaan gebruiken (goedkoop, weinig materiaal voor nodig), en ik wil dat ze alle ellende die ze er mee kunnen veroorzaken zelf kunnen oplossen. Het wordt een interessante ochtend, ze zijn prikgraag maar enkelen hebben nog geen benul van hypotensie, bradycardie etc. Gelukkig lijkt het gros de boodschap wel mee te krijgen.

De leslokatie is vandaag ook ontspannen: de lokalen van vorige week zijn weer gevuld met verpleegkundigen in opleiding, en de enige plek die we vinden is het terras van het studenten-restaurant. Ik zit er prima: laptop op mn schoot met mn lesaantekeningen, lekker weer, kleine groepen.. werkt prima. Tegen het einde van mn tweede groep maakt het restaurant zich klaar voor de lunch en ik word van harte uitgenodigd: stiff porridge met vlees en een stuk verse ananas. Raad eens wat ik het eerst op had?. De stiff porridge (umuja of zo in t swahili) pak je met je rechterhand en rol je op tot balletjes die je in de jus van t vlees doopt. Het is gemaakt van cassave en smaakt naarehh.. niks. Dus t kost me geen moeite de maaltijd wat eer aan te doen, alhoewel de hoeveelheid zetmeel waarschijnlijk genoeg is voor de rest van de week.
Op weg naar de bibliotheek om mn lessen voor te bereiden, kom ik een paar andere studenten tegen. Ze vertellen me dat ze mallampat gaan doen en of ik mee wil. Ze zijn zo bezig met de stof dat ze eten/iets in hun mond stoppen hebben omgedoopt to mallampat.. Het wordt nog wel eens wat. Als ze nou nog stoppen met iedereen van mallampati 3 en hoger standaard een tracheostoma te willen geven.. Tijd voor een les over de luchtweg en het gebruik van larynxmaskers. Want ook die zijn hier gewoon beschikbaar..

3 comments:

  1. He M'jos, hie zit 't daar met factor XIII? Snijders een beetje onderlegd daar?
    Grtz, L

    ReplyDelete
  2. net als de studenten: zeer wisselend van kwaliteit en kunde. ;)

    ik geloof niet dat het lab op stollingfactoren test, was al blij toen ik laatst voor een cardio-ok een inr tegenkwam

    ReplyDelete
  3. doooh..... factor XIII..... sjirurgise hemostase?
    * grijns*

    ReplyDelete