TGIF

Ik houd van vrijdagen. Op vrijdag gaat de wekker hier in Mwanza een uur later. Op vrijdagen begint de ochtendoverdracht een uur later: de studenten anesthesie moeten namelijk eerst de OK’s schoonmaken. Niks te bellen ‘Ok 9 voor een tussendoor’. Als je hier student bent krijg je weliswaar stiff porridge als lunch, maar moet je ook poetsen.
Dat poetsen zal vandaag niet prettig zijn: gister was de afvoer in Ok 5 dusdanig geblokkeerd dat het riool omhoog kwam. De visiting ob/gyn professor van Cornell zei redelijk laconiek dat hij met de stank nog wel kon opereren, maar dat hij zich voorzichtig afvroeg hoe het met de steriliteit zou zitten. Nou is steriliteit volgens mij hier wishful thinking. Ze gaan wel ‘thru the motions’ , maar vervolgens staan alle vier de deuren naar iedere OK continue open, en loopt iedereen naar believen in en uit en door. Door het absolute tekort aan ok-kledij heeft iedereen dag-in-dag-uit dezelfde eigen outfit aan.

Vrijdag is ook een drukke dag. Evenredige OK verdeling is hier nog een beetje een utopie: maandag, woensdag, vrijdag gemiddeld 50-60 cases verdeeld over 5 , 6 Ok’s. Dinsdag en donderdag 10 cases per dag. Om zoveel mogelijk studenten op OK te krijgen deel ik de klas in drieen en geef drie keer achter elkaar dezelfde les. Ik ben redelijk afgetikt als ik er halverwege de middag mee klaar ben, maar hoop wel dat ze nu wat meer begrijpen waarin pediatrische anesthesie uniek is, en dat kinderen geen kleine volwassenen zijn. Voor ons gesneden koek en een cliche, maar als ik naar de praktijk kijk voor sommigen studenten hier een geheel nieuw concept.
En dat terwijl ze gemiddeld twee of drie kinderen per ok per dag krijgen. Van alle leeftijden. Ik link de pediatrie aan een review over Halothaan. Sterk spul, durf ik nu wel te schrijven, als ik de bradycardieen en aritmieen langs zie komen. Ik hoop dat ze me maandag nog kunnen vertellen waarom diepe halothaan anesthesie bij een tweejarige een minder goed idee is inzake cardiofysiologie, en waarom het wel een goed idee is iedereen een infuus te geven. Want over het laatste waren de meningen ook nog verdeeld vanmorgen.

De kleine groepen komen goed te pas: er is weer geen leslokaal beschikbaar, maar we vinden een plekje in de omloopgang waar we met vijf, zes man precies passen. De witte tegels van de gang doen het prima als whiteboard. Het sterilisatieapparaat staat te blazen, en sommige studenten houden hun ogen niet open omdat ze nachtdienst hebben gehad. Pedagogisch suboptimaal, maar toch komen ze naar les. De meesten willen echt graag. Met dit in het achterhoofd duik ik nog even de bieb in om mn volgende les voor te bereiden. Het materiaal dat HVO, de organisatie via welke ik op pad ben, op hun webpagina heeft gezet is van prettige ondersteuning. Ervaringen van vorige vrijwilligers bereidden me voor, en eerdere lessen zijn beschikbaar voor download zodat ik kan zien hoe ver zij de diepte ingingen. Ik heb alleen het idee dat ze de kennis van het engels van hun toehoorders wat overschatten. Ik besluit dingen redelijk simpel te houden en casegericht te werken de volgende week. Dat houdt betrokken en actief. Maar eerst weekend.. Tot maandag.